Hufiec Pracy w Zborowskiem

Jednostka w Obowiązku Pracy

Karl-Heinz Mende Ref.d/s Kierowania Młodzieży w Rzeszy
obecnie w Służbie-Pracy w Zborowskiem.

Widzieliśmy się po raz pierwszy w przedziale pociągu, który nas nocą wiózł z rodzinnego domu w kierunku nowego życia. On siedział w kąciku, był samotny, otoczony stukotem jazdy koleją. Ja początkowo też byłem cicho, ale po nawiązaniu rozmowy doszliśmy do pytania " Po co to wszystko" ?. Machać łopatą, pół roku, tak jakbym tego nie znał, powiedział, ale cóż , jesteśmy do tego zmuszeni. Potem padło jeszcze kilka zadań i westchnień, a zakończyło się słowami : "właściwie mi to wszystko obojętne".

Po kilku dniach spotkaliśmy się znowu. Jego nie naganny garnitur i dobrze dobrany krawat w którym przyjechał - zniknął. Oboje, tak jak i wszyscy staliśmy w szarym Drelichu-Robotniczym, już trochę przyzwyczajeni do surowych, nowych saperskich butów.

Nigdy bym się nim nie przejmował, gdyby po paru tygodniach na budowie nie doszło do spotkania przy ładowaniu koleb. Byliśmy opaleni na brązowo, nasze pięści były mocna zwarte, a polot naszych myśli był jasny jak dni nadchodzącej wiosny. Ja milczałem, on zaczął mówić. Najpierw wypowiadał się bez większego sensu, kiedy nagle z pewną ulgą ale ociężale, jakby robił rachunek sumienia, powiedział - " Wiesz podoba mi się tu, jest całkiem nieźle!". Przez dłuższą chwile nie mogłem nic wypowiedzieć - staliśmy w milczeniu. Po pewnym czasie mówił dalej - o swoich kolegach, bez upiększania i o czasie który przemija. Pod koniec chciał zahamować swój tok rozważań, w którym jak by się przełamało jego 'ego' i zadał pytanie: "gdybym tylko mógł pojąć, dlaczego muszę tu stać, w tym grzęzawisku?". Zaczęliśmy rozmowę. Powiedziałem mu: cieszę się że z taką energią zabrałeś się za robotę, jak Hannes mój Kumpel i reszta naszej 15-tki z sypialni. Jednomyślni w osiągnięciu celu, mimo różnic, gdzie Hannes i Jörg syn Dyrektora Generlnego,- używają wspólnie jednej szafki. Od tego dnia zauważyłem, że jest bardzo skoncentrowany, jakby się w siebie wsłuchał i szukał prawdziwych swoich uczuć. Przybywało dni, a on zaczął się z swoimi kolegami śmiać, śpiewać i bawić. Gdy maszerował w kolumnie z łopatą w ręku, krok jego stawał się twardy, a postawa prężna.

Któregoś wieczoru - nie tak dawno - spotkaliśmy się przed Barakiem. On napychał sobie tabaką fajkę. Kiedy mnie zauważył wesoło powiedział: "Co powiesz na to: "dzisiaj w trojkę, w cztery minuty załadowaliśmy całą kolebę. Myślę, że to całkiem nieźle". Więcej nic nie powiedział, poszedł dalej. Przy pożegnaniu daliśmy sobie po raz pierwszy rękę.